We stellen hoge eisen aan onszelf, terwijl het lichaam andere signalen geeft. Stress, tinitus (oorpiep), slecht slapen, hartkloppingen, vermoeidheid...Het is aan de orde van de dag. ‘Minder’ is slechts een korte termijn oplossing voor ‘meer’. De bron wil aangekeken worden. Dat wat de spanning veroorzaakt.
Sacha vertelt hoe ze als persoonlijk hulpverlener in de gehandicaptenzorg tegen de lamp loopt. Haar cliënt spiegelt haar. Onbewust houdt ze veel spanning vast in haar lijf, wat onrustig gedrag oproept bij haar cliënt. Ze is verdrietig. “Ik wil het zo graag goed doen en dan lukt het niet. Ik slaap slecht omdat ik pieker over mijn werk. Of ik het wel kan.”
Gedrag
Eerdere sessies bij een psycholoog leverden weinig op. “De sessies richtten zich op gedrag. Hoe met de onzekerheid om te gaan, anders te reageren. Maar de spanning in mijn lichaam is er niet minder van geworden. Sterker nog: ik zoek het op. Uit plezier ben ik op zangles gegaan. Maar nu leg ik de lat weer heel hoog door een musical auditie te willen doen. Het blije, vrije gevoel van gewoon zingen, is totaal weg. Dat wat als ont-spanning is begonnen, wordt spanning.”
Geboortetrauma
Wanneer ik vraag hoe haar geboorte was, veranderd haar gezicht op slag. “Het had niet veel gescheeld of ik had hier niet gezeten. Ik kwam blauw op de wereld met de navelstreng om mijn nek.” Ik vraag haar terug te gaan naar dat moment en het gevoel van beklemming in de baarmoeder in haar op te laten komen. ‘Hoe voelt je lichaam nu’, vraag ik haar. “Helemaal onder spanning,” antwoord ze. Als ze op de behandeltafel plaatsneemt, nodig ik haar uit bij de lichamelijke gevoelens te blijven en goed door te ademen, terwijl ze de spanning groter laat worden. Ik verzeker haar dat ze veilig is, dat er genoeg lucht is. Ondertussen werk ik energetisch met mijn handen op haar lichaam en in haar auraveld. Voel waar de blokkades zitten en help haar systeem om los te laten.
Innerlijke reis
Ik vraag haar als een verslaggever naar de spanning toe te gaan en te vragen: ‘Spanning, wat is er nodig?’ “Ontspanning” is het antwoord. ‘Wat is er nodig om te kunnen ontspannen?’ “Dat ik mezelf lief vind”, antwoord ze. Omdat ze uit de rol gaat van verslaggever naar de ‘ik’ is ze zich niet bewust van het inzicht, dat het de spanning is die lief gevonden wil worden. Ik besluit haar innerlijke waarneming een handje te helpen. ‘De spanning is moe. Wil met pensioen. Maar het wil gezien en geëerd worden voor het werk dat het heeft gedaan. Door de spanning wist je dat je moest vechten, heel hard je best doen, om ondanks de beklemming, in leven te blijven. En zo snel mogelijk een weg naar buiten te vinden. Dat was de taak van de spanning.’
Ik geef haar de tijd om deze woorden in stilte te laten bezinken. Verzeker haar dat ze het niet hoeft te accepteren of te ontkennen, maar nodig haar uit om deze waarheid er even te laten zijn. Na een tijdje vraag ik haar wat ze ervan vindt. ‘Dat is een inzicht zeg’, antwoord ze. Vraag maar wat de spanning ervan vindt, moedig ik aan haar. ‘Fijn’, zegt ze.
Ik stel haar voor om het volgende uit te spreken: ‘Je bent mijn vriend spanning. Je hebt mijn leven gered. Dank je wel.’
Ik zie haar verwarring en innerlijke onderhandeling. "Moeilijk", antwoord ze. "Want de spanning belemmert me nu ook." De spanning is moe, herhaal ik. Iemand moet 'm vertellen dat de klus geklaard is. Dan kan ie met pensioen.
Dan spreekt ze de woorden uit naar de spanning. Haar dankbaarheid dat het haar leven heeft gered. Maar dat de taak er nu opzit. Dat het niet meer hoeft. In stilte zie ik het hele energieveld veranderen. Hoe de transformatie plaatsvindt. Ik haal de energie weg bij haar armen, schouders en hart. En het laat gewillig los. Haar gelaat laat een diepe ontspanning zien. Haar lijf is diep weggezakt in de behandeltafel. Na een tijdje vraag ik haar hoe ze zich voelt. “Loodzwaar”, antwoord ze. “Ik voel mijn armen niet meer.” Dat is ontspanning, vertel ik haar. Hoe vaak voel je je zo? “Zelden.”
Licht
Ze ligt roerloos op het bed en zou het liefst uren zo blijven liggen. Ik stel voor om aan de spanning te vragen of er nog iets nodig is. Ze krijgt het antwoord: “Loslaten”. Vraag maar wat er nodig is om jou los te kunnen laten. Ze aarzelt even nadat ze deze vraag heeft gesteld en zegt dan: “Het klinkt misschien raar, maar er komt licht.” Laat dat maar toe, moedig ik haar aan. Laat het maar gebeuren. Met mijn handen voel ik hoe een spiraal van energie zich boven haar hart beweegt. Het veld opschoont. Ze slaakt een zucht van verlichting. Dit is ‘zijn’ Sacha. Gewoon zijn. Voel dat maar.
‘Ik Sacha mag gewoon zijn. Niet moet. Maar mag.’ Hoe voelen deze woorden voor je? “Onwennig”, antwoord ze glimlachend. Ik leg haar handen op haar hart en vraag haar de woorden te herhalen: ‘Dank je wel Sacha. Dank je wel.’ Nog wat onzeker met deze nieuwe waarheid, maar opgelucht en lichter, verlaat ze de yurt. Met de tip om eventuele lichamelijke vermoeidheid in de komende dagen helemaal toe te staan. En een zachte vorm van yoga te doen, waarbij ze vanuit vriendschap contact maakt met lichamelijke spanningen. Zodat het in liefde verder kan transformeren naar vrijheid.
PS: de naam van de cliënt is vanwege privacy gefingeerd